SIRENUSSARUM Promontorium

SIRENUSSARUM Promontorium

vulgo Capo Leucoso, promontor. Lucaniae, quod sinum Paestanum ad ortum finit, ex adverso Athenae in Picentibus eundem sinum ad occidentem claudentis, medium fere inter Paestum ad occidentem et Veliam ad ortum. Dionysius.

Πρὸς δὲ Νότον μάλα πολλὸν ὑπὲρ Σειρηνίδα πέτρην

Φαίνονται προχοαὶ Πευκεντίνου Σιλάροιο.

Ubi Montanus: Fallitur Eustath. qui Dionysium affirmat, Neapolim Sireniam petram hîc vocare. A Neapoli Poeta iam ad alia progreditur; a qua primo in Austrum occurrit Sirenia petra, ultra quam Silarus fluv. in Picentinis magis adhuc in Austrum vergens. Sireniam autem petram, Minervae promuntor. vocat, iuxta Surrentum, quod Sirenes insedisse feruntur, talem plane situm inter Neapolin, et Silarum obtinens, Plin. l. 3. c. 5. Surrentum cum Minervae promuntorio, Sirenum quondam sede. Nisi Serenusas insulas intelligat huic propinquas, ex descriptione Strabonis l. 5. 6. licet eae ex Ptolemaei descriptione longius hinc distare videantur. Strabo l. 1. Alocis Surrento vicinis cubito similis quidam terrae flexus excurrit, versus fretum, quod est iuxta Capreas. Ab une huius iugi latere est τὸ Σειρήνων ἱερὸν, Sirenum templum. Ab altero, quod Posidoniatem sinum prospectat, tres exiguae sunt insulae desertae atque saxosae, quas Sirenusas vocant. Sed et Aristot. in l. Mirabil. eundem Sirenusis situm assignat: Atque hi sunt Sirenum Scopuli, de quibus Virgilius, Ovidius, Mela, Hyginus, alii. Quin et Surrentum vel Σύρεντον, ut Graeci efferunt, dici putatur a Sirenibus. Stat. l. 2. Silvar. Carm. 2. v. 1.

Est inter notos Sirenum nomine muros,

Saxaque Tyrrhenae templis onerata Minervae.

Nic. Lloydius.